byłam taka jak ty, i czas się przyznać, bo czas wcale nie zna się na bliznach; żadna feministka, chociaż czasem walczę. połowa serca zgubiła się gdzieś na marsie i jedynym lekarstwem jest umysłu trzeźwość. i sobą też gardzę, bo cierpię przez to, że nie potrafię czasem odwrócić się plecami do tych ludzi, którzy ranią mnie i mają mnie za nic. nie umiem sobie radzić, nie jestem aż tak twarda, z najprostszymi sprawami potrzebuję oparcia. potrzebuję miłości i uczuć prawdziwych, ale wolę nic nie mieć niż mieć coś na niby.

bo ty musisz jechać, chociaż nie chcesz, ja wiem to, więc będę czekać, póki domy w gruzach legną.
bo ty musisz jechać, ale ja muszę zostać,
bo do kogo wróciłbyś po odbudowanych mostach?