Dlaczego innym ludziom tak z łatwością przychodzi mieć wyjebane w Ciebie, w innych? Dlaczego ja tak nie potrafię? Dlaczego trzeba przed wszystkimi udawać, że jest wszystko w porządku, gdzie tak na prawdę rozpierdala Cię od środka? Dlaczego wspomnienia biorą górę i ze łzami w oczach wspominasz jak to było jak był obok Ciebie? Dlaczego patrząc na Niego nie potrafisz wykrzyczeć Mu, jak bardzo Go kochasz i potrzebujesz, jak bardzo jest dla Ciebie ważny? Dlaczego najczęściej śmiejesz się, tylko dlatego, żeby się nie rozpłakać? Dlaczego na pytania `co tam?` odpowiadasz, że jest wszystko w porządku? Dlaczego słysząc Jego imię na ulicy obracasz się z nadzieją, że Go zaraz zobaczysz? Dlaczego nie potrafisz zrezygnować? Dlaczego nie potrafisz być w stosunku do Niego obojętna? Dlaczego On bez Ciebie jest szczęśliwszy? Dlaczego widząc Go nie możesz tak po prostu złapać Go za rękę, pocałować, przytulić beż żadnego powodu, tak jak było kiedyś? Dlaczego nie możesz pokazać uczuć względem Niego? Dlaczego się starasz, skoro możesz znaczyć dla Niego zupełnie nic, takie zero? Dlaczego jesteśmy mądrzy przez kabel, jeśli chodzi o uczucia? A może po prostu oszukujemy samych siebie? Może On chce być przy Tobie, ale się boi tego, że po raz kolejny się sparzy? Czy to prawda, że jeśli raz się kogoś pokochało, to kocha się go do końca? Dlaczego trzeba rezygnować z kogoś, kto dawał Nam przez bardzo długi okres poczucie szczęścia, bezpieczeństwa? Dlaczego nie możesz zatrzymać przy sobie tych, których się kocha? Dlaczego rozłąka i tęsknota tak bolą?  

" Wiem, że Nas już nie ma, a ja straciłam uczucia i zaczęłam się zmieniać " 

:(