"Poczułam się tak, jakbym była uwięziona w jednym z tych przerażających koszmarów, w których myśli się tylko o tym, że trzeba biec, biec ile sił w nogach, ale te nie chcą cię nieść dość szybko. Zdawało mi się, że przepycham się przez obojętny tłum w coraz wolniejszym tempie, a tymczasem prędkość, z jaką przesuwały się wskazówki zegara na wieży, wcale przecież nie malała.

 [...] Cóż, może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby nie wpadła w świetlany potrzask.

[...] Świadomość, że nie wykonałam mojego zadania, odebrała mi wszelką chęć do życia.

Zegar uderzył raz jeszcze. Słońce doszło zenitu."

ah. dzisiejsze odwiedziny pewnych osób, z zaznaczeniem na pewną osobę bardzo mi pomogły.

myślałam już, że straciłam cię na dobre.

wszystkie te niezapomniane chwile.

a tu - proszę, proszę...

jestem niezmiernie zadowolona.

a za sprawą pytania, które wypadło z twoich ust,

coś we mnie pękło.

poczułam się potrzebna ..

co do całej reszty, to tak w kit.

sprawy nabrały rozpędu, jednak w złą stronę.

Ewka, było przecież już taaaaak dobrze..

no cóż, zawsze muszę coś spartolić.

Saga Stephenie Meyer niesamowicie mnie wciągnęła.

mhm ..wczoraj przeczytałam całą książkę "Księżyc w nowiu".

agh. idę spać. nawet nie wiem co mnie wzięło, żeby tu napisać tyle rzeczy.

mam nadzieję, że usnę szybko, nie zadreczając się "co by było gdyby" ...

wiesz, w sumie nie ma "nas"

jesteś ty i jestem ja ...

i choć razem tworzymy jakiś związek, to na pewno nie całość, a jakąś grę pozorów.