' wiesz, jak to jest umierać od środka .? jak żyć zgniłym sercem .? tak naprawdę powinni już składać mojej rodzinie kondolencje. bo gasnę jak świeca zgaszona słoną wodą - łzami i czuję się jak stara maskotka, którą próbują ratować nowymi naszyciami, ale dalej pruję się pomimo prób, pomimo starań, pomimo ogromnej woli, pękam w szwach i dziury powiększają się, bo samo egzekwowanie boli. staję się manekinem na strzelnicy, a wszyscy do mnie strzelają, nie mają żadnych zahamowań, trwają w tym jak zahipnotyzowani, bo nienawidzą, gdy ich się rani, ale sami nie umieją przestać ranić. rzygam już smutkiem, który utkwił we mnie jak naczynia krwionośne i jest mniej mnie we mnie, a więcej rozpływającego się cierpienia, który wraz z bólem mają ucztę we mnie, bo zjadają mnie jak ja płatki i potrzebne są im sztuczce czyli moje dłonie, które ciągle z ogromną siłą uderzają w ścianę, tworząc kolejną ranę z której można tyle zjeść i zgnieść mnie do samego końca.  zaraz dostane nerwicy bo nie ma cię tu ze mną i pomimo tego co czuję, to wiem, że nie przyjdziesz i w sumie to rozumiem. bo przecież ciągle wszystko psuję jak zwykle, ale przy tobie cały mój ból zniknie i wniknie we mnie jakaś część, namiastka walki i wiary i nie ma takiej miary, która określiłaby poziom szczęścia, gdy jesteśmy razem i raz za razem całujemy się z uczuciem i mam przeczucie, że moglibyśmy wszystko, ale nie możemy bo jesteśmy oddzielnie, choć dzielnie walczyłam to wszystko spieprzyłam. i myślę, że powinnam zabić egoizm w sobie i podjąć słuszną decyzję - odejść. z liną na krtani, lub nożem przy żyłach stoję przed lustrem, bo nie umiem bez ciebie walczyć z jutrem. przegrałam walkę wczoraj i dziś, krzyk samotnego serca, już do żadnego umysłu się nie wwierca, obojętność zawładnęła ich umysłami, nowoczesny człowiek, miałby się przejmować jakimiś uczuciami .? nikt nie jest już głodny uniesień, głodny uczuć, szaleńczych, porywających, nikt tego nie pragnie. zachowują się jak pogromcy uczuć w czarnych garniturach i maskach, przy oklaskach zabijają każdą drobną cząsteczkę emocji, zabijając przy tym ludzkość. więc wyciągnij wnioski czy lepiej przystosować się do innych czy dalej krzyczeć sercem o ratunek, o mały podarunek ciepłego koca w postaci paru ciepłych słów, tylko lepiej użyć kłów i wyssać ostatnie resztki życia, zrobić kolejne rany nie do zszycia. ale zapraszam do mojego wnętrza, do ruin które zbudowałam, nie zobaczysz nic, wszystko twarde jak kamień. koniec z walką o malutkie części dobra w sobie, dałam wszystkie Tobie, odrzuciłeś je, a więc i ja wyrzucam je na śmietnik, to koniec wszystkiego, świata, mnie, wierz mi. '

AMEN, nara.