Za­pom­nieć. Ta­kie pros­te słowo. Gdy­by część jej mózgu pot­ra­fiła od tak, po pros­tu wy­mazać in­formację bez śla­du. Tak jak za­pom­niała o dro­biaz­gach: wysłaniu życzeń, od­da­niu książki do bib­liote­ki, ku­pieniu pas­ty do zębów pod­czas za­kupów w su­per­marke­cie. Z wiel­ki­mi wy­darze­niami nie jest już jed­nak tak łat­wo. Wy­ryły się w pa­mięci na zaw­sze. Żyją w tkan­kach mózgu, pod skórą, we krwi. Zwi­nięte w kłębek, drze­mią w nieświado­mości, do cza­su, aż coś je zbudzi. Ni stąd ni zowąd wspom­nienia ożywają, wy­pełniając głowę ob­ra­zami przeszłości.

tak dawno mnie tu nie było, ojeej ;) tak wiele się zmieniło przez ostatnie miesiące... myślę że na lepsze, choć wszystko okaże się z czasem. w ciągu najbliższych tygodni wszystko wyjdzie na jaw.. bede płakać z bólu lub ze szcześcia. czekanie mnie niszczy, ale jestem dobrej myśli..

dziękuje Alicji i Natalce za wszystko ;* i raz jszcze PRZEPRSZAM !