i tak miało być
a wcale tak nie jest!
z rąk sypią mi się daty, z oczu płynie żal i już nawet nic nie mówię, bo pytana o cokolwiek nie potrafię nawet odpowiedzieć, jakbym w jednym momencie nagle zapominała czym są słowa i jak wymawia się poszczególne głoski. potrafię jedynie kręcić głową zaprzeczając lub przytakując, ale przecież nie na wszystko mogę odpowiedzieć jedynie prostymi "tak" lub "nie". czuję się jak pierdolony retard - na dodatek bez sił i chęci do życia.
leżę na łóżku i gapię się w sufit przez kilka godzin, a w głowie mam tylko jedno wciąż nurtujące pytanie - co ja tu jeszcze, kurwa, robię? jebany bękart, który został stworzony wybrakowany i wcale nie zapowiada się na zmianę, bo człowieka dopełnić może jedynie drugi człowiek, a ten wcale się nie zjawia. nie zjawia się.
i wszystko wokół wydaje się być bez znaczenia. i ostatecznie nie wydaje się, a faktycznie jest bez znaczenia.
pół dnia skupiam się na przeszłości, drugie pół na przyszłości i...
gdzie jest moja teraźniejszość?
życie jest jak film. jak film. żyjemy jak idioci, a później umieramy jak idioci.

zdechnę jeszcze w tym roku.
w zasadzie, ja już nie żyję.
ja egzystuję.

it's good to know that you are home for christmas
it's good to know that you are doing well
it's good to know that you all know i'm hurting
it's good to know i'm feeling not so well