cz. 13 Pozorne szczęście

Nie, nie to nie możliwe ! - myślałam gorączkowo. Nie kontrolowałam już nawet już nawet swoich łez.

-No właśnie tak myślałem że w taki sposób to przyjmiesz a chciałem Ci to zaoszczędzić no ale cóż..-westchnął z udawanym smutkiem- Zaraz tu kogoś przyśle z jedzeniem - powiedział i wyszedł.

A ja w dupie miałam jego jedzenie. Cały czas w głowie siedziały mi jego poprzednie słowa. Michał,..ale czy on mógł? I wtedy po chwili przypomniała mi się sytuacja gdzie mnie przeprosił tak bez powodu. Nie..przecież..-moje rozmyślania przerwały czyjeś kroki. Był to ten młodszy, szczuplejszy chłopak. Miał może z 21, 22 lata? W ręku trzymał talerz. Jedzenie nie było zbyt zachęcające ale mimo tego i tak nie miałam ochoty jeść.

-Masz- oznajmił kładąc jedzenie na ziemi.

Nie odpowiedziałam tylko nogą odepchnęłam talerz od siebie. Nic z niego nie spadło tak jak zamierzałam. Koleś westchnął po czym przykucnął przy mnie.

-Musisz coś zjeść- jego barwa głosu była taka cieplejsza od pozostałych.

On tutaj nie powinien być- pomyślałam- Nie pasuje tutaj.

-Czemu mi się tak przyglądasz?- zaśmiał się nieśmiało. A ja się zreflektowałam, nerwowo trzepotając rzęsami.

-Ja..nic. Proszę..wypuść mnie stąd.

Zrobił się poważny. Spojrzał w stronę drzwi jakby bał się że ktoś może podsłuchać.

-Nie mogę..-odpowiedział szeptem- Ale nie bój się. Z tego co wiem szef jutro chce Cię już uwolnić. Mówi że nie jesteś mu nic przydatna.

-Jaki on łaskawy- zakpiłam podnosząc się z ziemi na pozycje siedzącą. Pomógł mi przytrzymując mnie za ramie- Dzięki...a co z...Michałem?..Gdzie on teraz jest?

-Z tego co wiem leży w jakimś pokoju i jest pod obserwacją lekarza.

-Lekarza? To oni się nie boją że on ich no wiesz..wyda?

Zaśmiał się ironicznie.

-Gdyby pisnął choćby słówko odrazu mógł by się pożegnać z życiem. Połowa psów również mu usługuje.

-Po..policja? - wydusiłam zaskoczona.

-Dziwi Cię to? Wszędzie tak jest. Tak było i tak będzie.

-Nie, no owszem że słyszałam ale myślałam że takie rzeczy tylko w filmach..- po czym schowałam twarz w rękach- To jakiś koszmar.

-Hej, hej spokojnie - położył ręke na moim ramieniu- jutro już stąd wyjdziesz.

-A...on?

-Dał Cię skurwysyn w zastaw a ty się jeszcze przejmujesz co z nim się stanie?!- podniósł ton po czym niemalże przestraszony znów spojrzał w stronę drzwi.

-A może coś się stać?- chwyciłam go za słówko. Mimo wszystko martwiłam się o Niego..nie wiedziałam czy to prawda. Nie mogłam do siebie dopuścić takiej myśli a poza tym nie da się kogoś przestać kochać ot tak.

-Nie wiem. Nie jestem tu długo a po drugie chyba i tak już za dużo powiedziałem..-zaczął się podnosić.

-Nie! Proszę, odpowiedź mi!- chwyciłam go za ręke.

Zaskoczony spojrzał na nasze ręce.

-Ja naprawdę..

-A co tu się dzieje? !- chłopak błyskawicznie wyrwał ręke z mojej dłoni- Co tu młody tak długo?! Karmisz ją czy coś?! - w wejściu pojawił się ten "wierny piesek pana"

-Nie, nie już idę.

-Szybko! Szef Cię wzywa! - powiedział. Chłopak wyszedł a koleś spojrzał na mnie obleśnym wzrokiem - Może to ja mam Cię pokarmić?- zaśmiał się.

-Nie trzeba. Sama potrafie jeść.

-Jesteś pewna? A może jednak...-droczył się a ja czułam wstręt.

Na szczęscie wyszedł. Zamykając za sobą drzwi. A ja tylko bijąc się z myślami czekałam aż znowu tutaj pojawi się On.

KLIKAMY FAJNE?

Przepraszam za tą kilkudniową nieobecność. Ale już jestem :)

Wpis dedykuje pannie WSTYDLIWEJ i  dwóm psychoPATKĄ. <3.