okropnie.. jest okropnie, ale to chyba idealny moment na rozkminowa notke..

notka o tym co jest nie tak w tym calym otaczajacym nas gownie.

nie jestem egoistka, ale dlaczego niektorzy moga spac spokojnie, a inni nie?

dlaczego jak wszystko idzie po naszej mysli, z czystym sercem potrafimy powiedziec, ze jestesmy szczesliwi..

to nagle jebajsdh! cale zycie wali nam sie w mgnieniu oka. nie potrafimy sobie z tym poradzic,

nie wiemy co robic, jestesmy po tej drugiej stronie raju gdzie nie jest juz kolorowo.

zyjemy z mysla ''moze jutro bedzie lepiej?'' ''moze ktos wyciagnie pomocna dlon, by wyciagnac nas z tego bagna''

, a moze nawet zrobi to ta osoba, ktora moglaby sprawic, ze to wszystko pekloby jak mydlana banka,

ze to wszystko sie skonczy. jeden sms, jeden telefon, jeden oddech, jedno spojrzenie moze

wszystko naprawic.. to smutne, ze rania nas ci, ktorzy wlasnie nie powinni tego robic.

dalej sie łudzimy i czekamy, bo tylko to nam pozostalo, czas..

wtedy szukamy winnego, osoby przez ktora wlasnie tak sie czujemy.. obwiniamy siebie.

bo moze cos zle zrobilismy, może mowilismy wtedy gdy powinnismy milczec,

może milczelismy gdy trzeba bylo otworzyc usta..

zatracamy sie w ciszy, ktora jako jedyna jest ciagle przy nas, oswajamy sie z nia,

tylko ona nam pozostala i okazuje sie, ze cisza jest jeszcze glosniejsza niz to mozliwe.

wydaje nam sie, ze jest nam juz dobrze, ze tak moze byc, nie usmiechamy sie juz tak czesto,

ale myslimy, ze jest OK, mowimy sobie I'M FINE mimo, ze lzy cisna nam sie do oczu,

ale to stalo sie nasza codziennoscia.. moze to juz nam nie przeszkadza i ulagodzilismy w sobie to co sie teraz dzieje,

ale to nadal boli... wbrew wszystkiemu boli.

skladanka mysli, ktore teraz górują w mojej glowie, ale po to mam fbla.

wylewajac to co czuje w pewien sposob regeneruje sily. to taka mala moja terapia.