4.

Nie potrafię nawet tego dokładnie opisać w głowie. Czy można umrzeć, żyjąc?

Jest to podobne uczucie do tonięcia. Zaczynasz nabierać wody, wszystko przestaje być wyraźne.

Toniesz. I wciąż idziesz na dno, nie mogąc tego zatrzymać. Woda napełniająca Cię, naciska na wszystko, co masz w sobie. Na duszę, serce, wspomnienia, na wszystko. Dosłownie wszystko.

Chcesz od tego uciec. Uratuj mnie. Ale tak naprawdę nie ma ratunku.

Pragneliście czegoś tak bardzo, że to uczucie zaczęło Was niszczyć? Jesteś przede mną, widzę Cię, mogę nawet Cię poczuć, ale gdy tylko wyciągam rękę, wszystko zaczyna się oddalać. A ja tego nie rozumiem. Nie chcę zrozumieć. Nie chcę nic czuć. Ale wspomnienia, te dobre, rozpływają się po mnie niczym muzyka, którą gra muzyk na pianinie. Dotyka lekko klawiszy, który każdy wydobywa własny dzwięk. Tak samo Ty, dotykając mnie, myślami, słowami, nadzieją, wydobywasz ze mnie wszystko. Wszystko, co jest bardziej wyraziste, co ma lepszy smak, zapach. Czego chcę tu i teraz. Czego mieć nie mogę. Nagle wszystko pamiętasz nieco lepiej. Czujesz, że to jest w Tobie i już zawsze będzie. Nie potrafię znieść snów, które są odwrotnością rzeczywistości. Nie potrafię zetknąć się z dniem zaraz po nocy. Tkwię pomiędzy. I nie potrafię znaleźć drogi do wyjścia.

Nię chcę postawić kropki na końcu tego rodziału. On się dla mnie jeszcze nie skończył.