Naszło mnie dziś na chwilę reflekcji.

Jest to mój pierwszy wieczór od dawna gdzie nie musze nic robić, gdzieś się śpieszyć, czymś przejmować..

To bardzo miłe uczucie. Kojące. Ale przez to wszystko zaczęłam myśleć nad sobą.

Może to i dobrze gdyż doszłam do wielu ciekawych i myślę trafnych wniosków.

Szczerze mówiąc jeszcze wracam myślami do pobytu w szpitalu, na hematologii.

Daje mi to pewną siłę i zaczynam doceniać to co mam.

I nie chodzi tutaj o cokolwiek materialnego. To coś ponad to.

Poznałam ludzi, którzy walczą o to co wielu z nas mysli że ma i zawsze będzie miał. Życie i zdrowie.

A to nie koniecznie prawda. Nigdy nie wiemy co nas może spotkać.

Jesteśmy strasznie kruchymi istotami. Jesteśmy tylko ludżmi.

Ci ludzie, którzy na pozór powinni być smutni, przygnębieni, zdenerwowani na cały świat,

przejawiają zupełnie inne emocje. Są to najbardziej pozytywni ludzie jakich kiedykolwiek poznałam.

Nigdy nie zrozumiem jak się czują ale zawsze będę ich podziwiać za to kim są.

Za to, że mimo wszystko wierzą w siebie i myślą pozytywnie.

Czasem warto się na chwilę zatrzymać i zastanowić. Nad czym kolwiek.

Po prostu zwolnić..