złoty szlak

facebook

Dźwięki - Route (Revolutionary Road)

Czasami, choć wcale nie śpię, chciałbym się obudzić. Podnieść głowę wikłającą się w sprawach przyziemnych, wyciągnąć dłonie z zakurzonych kieszeni bezczynności, przetrzeć zaśniedziałe powieki, by źrenice mogły spojrzeć na świat jaśniej, wyraźniej.

Ale, nie śpiąc, śpię.

Myśli jak ciężkie kamienie dudnią echem w głowie przy każdej próbie oddechu. Palce drętwieją, drewnieją niespodzianie przy każdym zetknięciu z ołówkiem, pianinem. Usta spragnione smaku malin rozdziawiają się nierozumnie i z nietaktem.

Więc śpię i śnię.

Przecież kiedyś w główce-makówce fantazjowały gromady ziarenek, budząc ferie dźwięków, kolorów, pomysłów beztroskich. Palce-połamańce - raz zgrabnie, raz kostropato - rysowały konie, mając za wzór album Juliusza Kossaka, a potem grały "Do ciebie, Mamo". Usta po prostu się uśmiechały - najszczerzej, najserdeczniej.

Więc ja szepczę szepty dzienne, wyśpiewuję pieśni nocne,

by pokoje bezokienne zmienić w sady stuowocne.

Niechaj burza rozgromieniem złe powietrza nam wymieni

nim się zbudzę okamgnieniem, a świat świtem zarumieni.

Wezwę z nieb Pegaza wtedy, pofruniemy jasnym lotem

w gwiazdy panny Andromedy, gdzie się stanę czystym złotem.

Przyszła burza. Nierześka, niepowietrzna, niemajestatyczna, nieprzejrzysta, lecz piaskowa. Burza, która zatyka płuca okruchami skał, miele myśli w miałkie słowa, kłuje plecy milionem igiełek, rozgrzewa oczy krawędziami szkieł, pozbawia zmysłów i uzmysławia maluczkość, bezradność, senność.

W takiej burzy jest jak w klepsydrze. Każde ziarenko, uderzając z impetem, zabiera nam cenny czas. Z każdą chwilą uderzenia brzmią metaliczniej.

Skóra na skroniach - kruszeje,

wartka krew w żyłach - tężeje,

jasne spojrzenie - mętnieje,

serce wnet znieruchomieje.

.

"Więc żegnaj się z gwiazd migotem -

twój Pegaz jest już nielotem.

Tyś sam - marnym przedmiotem,

choć stałeś się najczystszym złotem".

~Burza Piaskowa

I śpię, nie śpiąc i nie mogąc się obudzić.

m.