Prawie cztery godziny rozmowy przez Skypa ze znajomymi, których nie widziałam przez prawie półtora roku... Humor poprawił mi się niewyobrażalnie. Tak samo podziałała na mnie konwersacja z Czapą przy okazji.

Aż się stęskniłam za czasami, które spędziłam w Bułgarii. Za tymi ludźmi, rozmowami, spotkaniami. Mój mózg się zlasował od używania bułgarskiego i angielskiego jednocześnie. Ale wychodzi na to, że wcale nie jest tak źle, dalej jestem w stanie mówić po bułgarsku, co mnie cieszy. Mimo tak długiej przerwy. Szkoda tylko, ze mój drogi kuzyn jest taki durny. Nie widzieliśmy się i nie rozmawialiśmy ze sobą przez półtora roku. Powiedział, że nie będzie ze mną gadał. Smutne.

Wspomnienia wróciły. Przez jedną durną i kilkuminutową rozmowę. I wiem, nic z tego nie będzie. Przecież nigdy nic nie było. Ale wciąż... Pojawiła się nadzieja. Moje drogie serce, czy ty się nigdy niczego nie nauczysz?

Cze­mu tak trud­no roz­stać się nie będąc wca­le ra­zem?