kiedy to było ? - i nie chodzi o to, że niewiadomo jak dawno, ale o to jak dużo się już zdążyło zmienić... kurcze. dalej nie ogarniam tego w czym uczestniczę, większość z Was nazywa to życiem, ja nazywam to zagadką. Nigdy nie można powiedzieć "na zawsze", bo nawet na drugi dzień "jakiś czynnik" (?)  może spowodować zmianę zdania. nie powiem, że to łatwe, bo takim nie jest, ale dzięki takim zagadkom uczę się ludzi i siebie. utwierdzam się w przekonaniu, że jako jedna z niewielu nie przestaję wierzyć w ludzi. czy to objaw naiwności ?  jak myślisz ? wiem, że wtedy nie chciałam nic zmieniać. teraz dowiedziałam się, że nie mogłam nic zrobić, żeby zatrzymać tę zmianę. boli... wiem, ze przestanie, ale boję się "mojego miesiąca". obawiam się, że nie będzie to ten wysnuty przez wspólne spostrzeżenia "miesiąc". to będzie się za mną ciągnąć znacznie dłużej, tym bardziej, że nic nie mogę zmienić. czasem bardzo bym chciała. nie wiem jak. potrzebuję wskazówek. snuję tu jakiś wyimaginowany wywód, a prawdą jest, że sama to zjebałam. wolę myśleć, że to moja wina, bo inaczej pękłoby mi serce. wolę uderzyć się w pierś, niż myśleś, że znowu dałam się oszukać. nie chcę wierzyć w taki przebieg zdarzeń. nie uwierzę w to... nie potrafię... za bardzo C........ (nieważne)... wczoraj powiedziałam komuś, ze mam dobre porównanie, ale ten przypadek jest bardziej skomplikowany... za bardzo sprawia mi ból. uśmiecham się i uszukuję się, że jest dobrze, ale gdy przychodzi "ten moment" zwijam się w kłębek przemyśleń... myślę, myślę... uwalniam kilka łez... i nic. nic nie wiem. nie potrafię sobie tego wytłumaczć, choć nigdy nie miałam problemu z odczytaniem zagrań drugiej osoby. dlatego tak mnie to męczy. dlatego nie śpię w nocy. dlatego gdy wracam do domu, ciężko ze mną porozmawiać. zamykam się w ten zagadce. jestem uparcie zagmatwana... nieobecna. odnajdź mnie i powiedz... cokolwiek.