Paradise Lost

Wiele się działo w styczniowo/lutowym pejzażu, a teraz już mamy marzec. Studniówka, pełno koncertów, w miarę ważne decyzje życiowe, ale wciąż te nie najważniejsze.

Zgwałcą cię gdy będziesz stać,
Zgwałcą cię gdy będziesz leżeć,
A gdy przypadkiem zostaniesz królem,
Nasrają Ci na koronę

A gdy już umrzesz,
Nie zostaniesz zapomniany, o nie,
Pewnego dnia wykopią cię,
I Zgwałcą gnijącego

Ludzie kochają stąpać po marzeniach...

Są wciąż dylematy które spędzają mi sen z powiek - choć może nie do końca spędzają sen, ale dają dużo do myślenia.
Miałem ostatnio okazję raczyć się urokami geniuszu, czytując "Raj Utracony" Miltona, oraz "Psychologię Miłości" Schopenhauera. Jedne z dwóch dzieł będących metafizycznym i mistycznym kamieniem milowym w kroku ku człowieczeństwie, poruszającym rzecz jaką jest m.in. miłość, jedynym "instynktem" a raczej poczuciem opierającym się na instynkcie, które czyni nas ludźmi. Z tym jest wieczny problem... Wałkowałem ten temat na swoim PB wiele razy i tym razem nie wniosę żadnej świeżości, poza rekapitulacją pojęć Schopenhauera, wsparty dość szowinistycznym podejściem Miltona do kobiet.
Tako Schopenhauer tłumaczy, jako by miłość sama w sobie była instynktem, siłą zachowawczą, podążającą w kierunku przedłużenia gatunku - nie mniej jednak nie ujmuje jej piękna i swobodnie porusza się między tematami, z godnym mistrza kunsztem tłumacząc czytelnikowi co powoduje u mężczyzny szybsze bicie serca. Nie jest to tak istotne jak to, że przypominam sobie tu myśl Goethe'go "Kto ma słuszność i cierpliwość, tego czas nadejdzie". Tu zachwiała się cała idea romantyzmu, a wraz z nią umiera Werter, bo tako Goethe zaprzeczył sam sobie; zaprzeczył swojemu dziełu, albowiem Werter nie miał cierpliwości i żadne dzieło Goethe'go nie asymilowało się z tym hasłem, co niszczy romantyzm sam w sobie, a jakże może istnieć miłość bez romantyzmu? Ta brudna jak Wisła? Miłość oparta na samym pociągu fizycznym nie ma prawa bytu, co jest swoistym zaprzeczeniem części pojęć Schopenhauera, które są tak samo fałszywe i oszukańcze jak te Goethe'go, który chciał jedynie stworzyć dramat tysiąclecia, a popłynął na fali popularności. Prawdziwą miłość buduje się na przyjaźni, zaufaniu i rozmowie, czego większość z nas nie dostrzega, a czego ja chyba już poczuć nie potrafię - dlatego zwalczając tutaj pogląd Schopenhauera, nie jestem jak to on ujął, jednym z zakochanych, którzy gromko krzynką "sprzeciw!", co nie zmienia faktu, jako bym był niepoprawnym romantykiem, który woli do kobiety woli przytulic się "ciałem" a nie samym penisem.
Jednocześnie chciałbym sprostować - Schopenhauer nie wykluczał i nie zwalczał nigdy miłości romantycznej, ale poniekąd samej jej istocie zaprzeczał sprowadzając miłość do instynktu. Zainteresowanych, odsyłam do dzieła "Świat jako wola i przedstawienie", gdzie jeden z rozdziałów poświęcił Psychologii Miłości.
Czym więc jest miłość? Dalej nie wiem. Im dłużej żyję, im więcej niedopowiedzeń widzę, im więcej fałszywych związków dostrzegam, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mogę powiedzieć czym miłość NIE JEST.
Wsparty Miltonem i Blake'iem ruszam dalej. Miłość - mój Raj Utracony...

---

Ps. Kim jest Diadem?