Dziesiątki nieprzespanych nocy, setki myśli, aż w końcu dochodzisz do wniosku, że to wszystko to jedna wielka mistyfikacja. To, co wydawało Ci się tak prawdziwe, że aż nierealne okazuje sie czymś tak sztucznym i przereklamowanym jak reklama kremu do protez. Dwa miesiące, później wszystko od nowa, bo ciąg dalszy nie ma sensu. Gruba kreska, czysta kartka. Cudownie. W tym momencie brak tego dreszczyku, przyjemnego ciepełka, tego, co kiedyś było tylko moje. Fascynacja, to chyba dobre słowo. Nieee, wcale nie. To przecież jedyna osoba spoza rodziny, która daje Ci powód do radości i złości, której chcesz powiedzieć 'kocham Cie', ale chwilę później czujesz tylko nienawiść, żeby uświadomić sobie, że kochasz najmocniej. Twoje słońce, Twoje powietrze, Twoje niebo. Twoje wszystko. Moje wszystko. Nasze wszystko. I choćby sie zesrać, postaw na swoim. Nie dawaj za wygraną.