Szukam w Tobie wsparcia i Twego głosu rozsądku.
Kiedy widzę Cię znów rano jaram się jak na początku.

Najgorsze poranki, to te, kiedy czuję się zbyt ciężka, aby wstać z łóżka, zbyt brzydka, aby upiększyć się makijażem, za bardzo 'na nie', żeby powiedzieć domownikom 'dzień dobry', zbyt rozczochrana, żeby próbować upiąć włosy, zbyt słaba, aby dojść do łazienki, spojrzeć w lustro i znów wybuchnąć płaczem. Nienawidzę tych poranków więc przykrywam się szczelnie kołdrą, zaciskam powieki, aby nie pozwolić sobie na urojenie chociaż jednej łzy i udaje że śpię. Leżąc tak kilka godzin wmawiam sobie, że następny poranek będzie lepszy. Włożę ulubione ciuchy, użyję ulubionych perfum, z idealną fryzurą i malinowym błyszczykiem na ustach oraz olbrzymim uśmiechem pobiegnę do tej cholernej szkoły, aby znów oglądać te cholerne twarze, będę słuchać tych cholernych mądrości i plotek, będę się do wszystkich uśmiechać i żartować. Zapomnę, że boli mnie serce , że boli mnie dusza.

Co dziesięć sekund na tym globie ,
przytrafia się innym to co przytrafia się tobie.

Jestem inna, bo nie patrze na wygląd, tylko na charakter. Jestem inna, bo nie potrzebuje dwóch kilogramów tapety, żeby wyjść z domu. Jestem inna, bo można ze mną szczerze pogadać, pomimo złego dnia. Jestem inna, bo zamulam, gdy inni się śmieją. Jestem inna, bo marnuje wieczory na przemyślenia i marzenia, podczas gdy inni wolą przesiadywać na zadupiach.