Patrzysz na ludzi z pew­ne­go dys­tansu. Trochę ja­ko ob­serwa­tor, a trochę ja­ko daw­ca. Daw­ca? Tak, jes­teś dawcą: uwa­gi, kom­ple­mentów, wnik­li­wego spoj­rze­nia, zachwy­tu, szczęścia. Zas­po­kajasz próżność, pot­rzebę oder­wa­nia się od rzeczy­wis­tości. Szyb­ko lo­kali­zujesz pot­rze­by in­nych - na początku szab­lo­nowo, później wgry­zasz się. Nie zaw­sze umiesz naz­wać to, cze­go pot­rze­bują, ale pot­ra­fisz im to dać. Czy ktoś w życiu dał ci pełną pa­letę barw, żebyś mógł na­malo­wać coś no­wego? Czy kiedy­kol­wiek czułeś, że ktoś jest w sta­nie ci to za­pew­nić? Czy ktoś z ludzi pomógł na ty­le, byś zlo­kali­zował w so­bie miej­sce, w którym jeszcze nie byłeś? Od­gadł cię w pół zda­niu? Spraw­dzał two­je gra­nice, wy­wołał burzę myśli... Czy na ko­goś pat­rzyłeś tak uważnie, że w pew­nej chwi­li mu­siałeś odejść trochę da­lej, żeby spoj­rzeć na całość raz jeszcze? Czy ko­mukol­wiek dałeś do te­go pra­wo, pragnąc te­go w głębi ser­ca? Złożony ze sprzeczności, jak­by nie z te­go świata. Może tyl­ko po­zor­nie jes­teś egoistą? Może od początku myślisz o tym, jak poz­nać mnie na ty­le, by spra­wić przy­jem­ność? Tyl­ko wy­daje ci się, że wszys­tko rodzi się bez­wied­nie. Podświado­mie poszerzasz gra­nice w lęku i prag­nieniu... Skąd o tym wiem ?