Niedokończona jesienna fuga..

[i]A jeśli mnie dom buczyną spięty tej nocy przyjmie w swoje progi zapalę gwiazdy w nocy głębi a sam zakwitnę polnym głogiem Beskid kołysze się i szumi i chwiać się będzie drżeniem nieba i horyzontu zmieni drogi i umrzeć moim słowom nie da Do końca drogi swej noc zmierza i płoną gwiazdy w nocnym chłodzie czy gościem będę w nim czy muszę do domu swego wejść jak złodziej A Beskid woła znak mi daje pójdź oto droga już niedługa i trwa świt złotem wyświechtana jesiennym złotem biedna fuga..[/i] Wolna Grupa Bukowina Bardzo mi jesiennie, jak zwykle jesienią. Taki ze mnie jesienny człowiek. Wyglądam przez bulaj, widzę światło nabrzeżne i czuję świeżą bryzę.. Albo nie. Jeszcze raz. Wyglądam przez lufcik, widzę różowe światło skrzące się w kroplach rosy i czuję zapach mokrych liści.. Tak, jesień to czas, kiedy nie aż tak bardzo jak zwykle tęsknię za wodą - ciągnie mnie za to w góry. Chcę na szlaku spędzić kolejne kilka chwil, znów zachwycić się barwami, głosami, zapachami Biegnę lasem, moją ulubioną scieżką - zatrzypatruję się w złotoskrzące liście na których oparło się święte słońce. Jak sroka złodziejka rzucam się na to piękno. Masz rację, hellen. [b]Uczucie piękna jest niezwykłe.[/b] Październiku! Panie Chmurkolistny, Zostań jeszcze trochę, nie karm mnie CISZĄ..! ............................................................. Zakupię dwa kilo wolnego czasu, może być second-hand. Sprzedam szalone, ażurowe serce (trochę obite, bo ostatnio dużo biło), miejscami nadgnite, lekko stuknięte. :) [b]:*[/b]