Zostaję sama

Szczęście. Niby może być w zasięgu naszej ręki, w postaci tabliczki czekolady, dobrej oceny w szkole czy ulubionej piosenki. A co nam z takiego szczęścia? Kiedy dla nas największe szczęście stanowi jej uśmiech. Jej, tej osoby, która to zajmuje nasze myśli każdego wieczoru, przed snem. Która to sprawia, że uśmiech sam pojawia się na twarzy. I może nas ranić, może kazać czekać w niepewności, ale właśnie to nas umacnia w uczuciu. 

Wszystko się sypie, coraz dogłębniej czuję tą samotność i pustkę, odczuwam jak bardzo zostaję z tym wszystkim sama. Jedna, jedyna piętnastolatka z kilkutonowym ciężarem na plecach, który unosi każdego nazdzwyczaj znienawidzonego dnia.

Przyjaciele odchodzą szybciej niż by się tego spodziewało. Dopiero teraz poznajesz się  na tym, kto jest prawdziwy. Jestem inna i od osób, które nazwać mogę bądź mogłam przyjaciółmi, oczekuję tolerancji i przede wszystkim zrozumienia. Bo każda osoba ma w sobie swoją inność. Albo akceptujesz ją w całej okazałości albo wcale. Po tym w jaki sposób jestem traktowana mogę stwierdzić, że oni mnie nie znali, co jest prawdopodobne, bo poznać się daję tylko nielicznym, co również przychodzi mi trudno. Drugą możliwością jest, że znali, co wykorzystali przeciwko mnie, by później móc mnie ranić i czerpać z tego radość. Przykre jak wielką frajdę sprawia ludziom wyrządzanie krzywdy sobie nawzajem. Tracę kolejne osoby, ale jeszcze mam siebie. Poradzę sobie sama ze sobą. Nikt inny nie zna mnie aż tak dobrze i dogłębnie, jak ja sama. Idę spać, dobranoc.