Czuję, że się rozpadam. Czuję ból, smutek, pustą odchłań. Poporstu może nie ogarnim życia? Sensu i przeznaczenia? Poprostu wiem, że to miłość do końca i niestety wiem też, że szybko mi to nie przejdzie. Nawet nie macie pojęcia jak jest mi trudno się pozbierać. A teraz jeszcze płacz z powodu ciała. Chudość niestety nie zna granic, a tymbardziej męczenie się z nią 17 lat. Nie czuję się na siłach, aby opowiadać wam wszytsko. Ostatnio tylko chłopak zrobił mi wielkie nadzieje, po czym odszedł. Głupia główka! Głupie zauroczenia! Głupi świat! Pojawiają się inni, ale nie zaspakajają mnie. Bo on jest tylko jeden i jedyny. Nawet w głupich testach wychodzi mi jego cudowne imie. A gdy spojrzę na jego zdjęcia, aż się ropływam, ale później coś łapie za serduszko i znów wracam do szarej rzeczywistości.