Nie ścina się wierzb, które płaczą...

Część 4

Czas przykrył warstwą kurzu owo wydarzenie, które mogło stać się tragicznym. Paulinka po odrobieniu lekcji spędzała czas w bezpiecznej samotni. Liście wierzby cichutko szumiały, a dziewczynka szeptała bajki swoim lalkom. Bajki o szczęśliwym królestwie, gdzie ona jest królewną, a dla króla i królowej jest oczkiem w głowie, całym światem. W jej domu było takie królestwo, ona jednak do niego nie należała. Tam królewiczem był Maciuś  ukochany synek mamusi i tatusia. Ona była niczyja.

Jej nieobecność zauważano, gdy zbliżał się wieczór i zapadał zmrok. W porze dobranocki. Któregoś wieczora wróciła bardzo, bardzo późno. Weszła po cichu i ze strachu schowała się pod stołem w dużym pokoju. Mama zajmowała się małym, a nerwowe kroki taty stukały po całym domu. 

- Gdzie ona się znów podziewa? Niech no się tylko zjawi& - podniecił się jedną z mrocznych myśli, które jak korniki, drążyły mu mózg  Trzeba ściąć tę jej głupią wierzbę!

Na te słowa dziewczynka nagle wyskoczyła spod stołu.

- Nie! Nie rób tego! - zawołała drżącym głosem  Nie ścinaj jej!
- Dlaczego nie?!  zaczął ją dręczyć  Uważam, że to bardzo dobry pomysł. Od dawna nosiłem się z takim zamiarem. Zajmuje dużą część podwórka, a w tym miejscu można zbudować szopę.
- Nie! Tato! Nie rób tego! Proszę&
- Paulino  wtrąciła się mama  tata ma rację. Nie ma gdzie trzymać wózków, rowerów i narzędzi ogrodowych. 
- Proszę& Nie!  błagała  Będę już posłuszna. Nie będę się spóźniać z powrotami do domu. Obiecuję!

Dorośli rządzą światem, a dzieci nie mają głosu. Tak jest w większości domów. Wierzba została ścięta. Dziewczynka patrząc na to płakała rzewnymi łzami. Czuła, jakby ktoś wyrwał z jej serca jedyny promień słońca. Jakby ktoś odebrał jej schronienie przed światem, jej krainę szczęśliwej baśni. Nie miała już dokąd uciekać, dokąd wracać. 

Przez kilka dni pień ściętego drzewa leżał na ziemi. Liście więdły i schły w promieniach upiornego słońca. Paulinka przysiadała na pniu, głaskała martwiejącą korę i tuliła się do szorstkich skrawków drewna. Milcząc płakała. Z czasem przestała płakać. 

Ojciec z pomocą sąsiada pocięli wierzbę i porąbali na jeszcze mniejsze kawałki. Mama poustawiała drewienka przy ceglanej ścianie domu. Dziewczynka ukradkiem zabrała dwa kawałki i schowała je w swoim pokoju. W ulubionej książce  Kubuś Puchatek ususzyła też maleńką gałązkę z liśćmi przyjaciółki. Na wieczną pamiątkę. 

*****

Odtąd większość czasu spędzała w małym pokoju. Nie był on schronieniem. Był więzieniem, z którego nie ma ucieczki. Była skazana na te cztery ściany, bo nigdzie indziej nikt jej nie pragnął. Nie czekał. Książki stały się jej towarzyszami, jej rozmówcami, jej światem. 

Którejś nocy obudzona koszmarem leżała w łóżku i nie mogła zasnąć. W domu panowała cisza. Przeraźliwie bała się ciemnego korytarza, ale musiała nim podążyć do pokoju rodziców. Musiała! Potrzeba była silniejsza niż strach. 

- Mamusiu  zaczęła cichutko  Boję się, że przestanę oddychać i umrę&

Stała i czekała, że mama weźmie ją do łóżka i ukoi jej lęk, jak to robiła dawniej, zanim pojawił się Maciuś. Stojąc boso na zimnej podłodze czekała, aż tamta odchyli kołdrę i pozwoli jej zostać.

- Dziecko! Idź spać!  powiedziała matka bez cienia czułości w głosie  Pomódl się lepiej.

Paulinka wróciła do łóżka i zasnęła ciemnym, zimnym snem. To był moment, który zapamiętała na zawsze. Chwila ostatniej próby, ostatniej szansy. Oczekiwała czegoś zgoła innego, a otrzymała w zamian oziębłość. Zawsze już miała szukać ciepła i miłości poza domem. U cioci w Knyszewie, u babci na wsi, na oazie, w kinie, na częstych wyjazdach, w nowych związkach. Rodzinny dom nie był miejscem, do którego chciała wracać. Nikt i nic nie mogło zastąpić jej matczynej miłości, której nie otrzymała w dzieciństwie. Notorycznie myliła miłość z przyjaźnią lub cielesnym pożądaniem, i szukała szczęścia tam, gdzie były tylko złudzenia. Nikt i nic nie mogło już tego zmienić.  

KONIEC!

Sylwiana