Nie ścina się wierzb, które płaczą...

Część 3

Następnego dnia nie poszła do szkoły. Rodzice wrócili nad ranem i nikt nie zatroszczył się, żeby ją nakarmić i odwieźć na lekcje. Nikt z nią nie porozmawiał, nie wytłumaczył co zdarzyło się w szpitalu. Wszyscy spali. Maciuś cichutko oddychał w ramionach mamy. Tata spał w fotelu. 
Paulinka odetchnęła z ulgą: A więc on żyje! Nie zabiłam go.

Poszła do swojego pokoju i czytając książkę czekała aż ktoś się u niej zjawi. Czekała na mamę. Tak bardzo chciała jej wytłumaczyć, że nawet przez myśl jej nie przeszło, aby zrobić mu krzywdę. Że to stało się samo i ona nie wie jak, ani kiedy. Chciała ją przeprosić, a potem mocno, mocno przytulić. 

Nagle drzwi otworzyły się i stanął w nich tata. Nawet nie wchodził do środka tylko powiedział:

- Masz szczęście, że na podłodze był gruby dywan. To zapobiegło tragedii!
- & - dziewczynka milczała strwożona.
- Maciusiowi nic się nie stało, seria badań nie wykazała żadnych kontuzji, ani zmian  mężczyzna mówił jakby do siebie, zapominając po co tu przyszedł.
- & - Paulinka nadal bała się odezwać.
- Za to co zrobiłaś będzie surowa kara!  przypomniał sobie wreszcie i jego głos nabrał złej mocy  Spędzisz cały dzień w tym pokoju. Nawet nie myśl, żeby iść pod tę twoją głupią wierzbę! 
- Tato, ja nie chciałam. To był wypadek& - zaczęła się tłumaczyć.
- Wiem, że zrobiłaś to specjalnie&  dodał wszechwiedzącym głosem - I jeszcze jedno! Pokój Maćka od teraz będzie dla ciebie zamknięty! Nie masz prawa się do niego zbliżać, gdy jest sam! Rozumiesz?!
- Tato& 

Chciała jeszcze coś powiedzieć. Poprosić o zgodę, aby mogła odwiedzić przyjaciółkę  wierzbę. Drzwi jednak zostały zamknięte, a odgłos kroków oddalił się. Słyszała echo rozmów rodziców, dźwięk telewizora dochodzący z sąsiedniego pokoju. Nikt już do niej nie zajrzał tego dnia, z wyjątkiem wołania na obiad i kolację. 

Cdn.

Sylwiana