''Codzienność''

Część 59

Gwałtownie wstałam i od razu tego pożałowałam. Bolał mnie cały kark. Lekarz doskoczył do mnie i powoli kierował głowę ku poduszce.

- Nie możesz robić gwałtownych ruchów. Jesteś cała obalała, że tak się wyrażę- poinformował mnie.

Spojrzałam na Pawła. W oczach, gdzie zawsze była radość widziałam smutek. Personel zrozumiał, iż chcemy zostać sami więc udali się do wyjścia. Mój brunet szybkim krokiem podszedł do mnie i mnie przytuli.

- Przepraszam Magda, tak bardzo cię przepraszam. Za tę niepotrzebną kłótnię, za wszystko. Ja sobie tego nie wybaczę, że zostawiłem cię samą. Wybacz mi.

Mężczyzna, który miał metr 90, był dobrze zbudowany, chronił mnie rozpłakał się jak dziecko. Nie gardzę tym, ja to cenię. Zaczęłam płakać razem z nim. Pomimo, iż miał siedzieć obok na krześle, wgramolił mi się do łóżka. Poczułam się znowu bezpieczna, w tych silnych ramionach. Z jego oczu przestał lecieć potok łez, z moich nie. Nie przeszkadzało mu to. Objął mnie najdelikatniej jak potrafił i całował mój czubek głowy. Gdy się w miarę uspokoiłam, postanowiłam się zapytać, jak to możliwe, że on jest cały i zdrowy.

- Przecież byłam zmuszona oglądać twoje tortury- zakomunikowałam mu po cichu, jakbym bała się, że ktoś nas usłyszy.

- Kochanie jakie tortury? Cały czas byłem w szkole a potem w domu.

Po tym zdaniu wybuchłam jeszcze gorszym płaczem. Oni chcieli mnie złamać, udało im się.

- Cichutko malenka, już jest wszystko dobrze. Jestem tu z tobą. Nic ci nie grozi, obiecuję- szeptał czule mi Paweł.

Zamknęłam oczy i zapadłam w sen. Śniły mi się koszmary. Kobieta Kot podchodzi i wstrzykuje mi zatrutą substancje, związana pasami nie mogłam się bronić. Po kobiecie nie przyszło 2 tylko 5 mężczyzn. Wiedziałam co się zaraz wydarzy. Tylko najpierw wbijali mi w brzuch noże, jeden po drugim. Obudziłam się w wrzaskiem.

Cdn.

pisała A.