wakacyjne, PATKA!  dziękuję za wszystko... za wszystko!

nie będzie mnie tu teraz przez dłuższy czas, więc żegnam

Budzę się z krzykiem, spocony w rozpaczy. Wciąż przerażony, wołać tak czy inaczej. Złe duchy znacie, ty twój przyjaciel. Straszne te stany, po ciemku sam w chacie. Ręce się trzęsą, dreszcze, gorączka. W oczach znów rozpacz, ratować nie można. Wszystko cię straszy, ty znów majaczysz. Znów słyszysz głosy, chcesz zagłuszyć je patrzysz. Nerwowo spoglądasz i kolejny kopniak. To już nawet nie działa, wszystko w środku ci siada. Wiesz że się nie nadasz, zawodzisz, nic nie zdziałasz i znów rozczarowanie, szlochem dusisz ból na raz. Serwujesz piekło, szumi mi w głowie. Uśmiechasz się lekko, czujesz pulsujące skronie. Ponownie toniesz, idziesz na dno, to koniec. Przez cały czas milczysz, nazwę to monologiem. Już się nie boje, nic mnie nie czeka. Smutny finał człowieka, który zapada w letarg. Proszę pozwól mi żyć, ja chcę żyć, chcę doczekać. Wódko pozwól mi żyć, to ode mnie ten przekaz. Są chwile gdy samotnie spadam w dół. To są dni kiedy nie mam sił świat pęka w pół i nikt. Nie wie kim jestem, dokąd idę czy jeszcze. Gdzieś samotny stoję przed Tobą. Ciągle jeszcze żyję, wierzę i jestem. A wy pojawcie się jak będzie okej, pozdrawiam