kiedy skończy sie dzień, znowu staniemy pod klatką, miej

chłopców w opiece najświętsza boska matko, tutaj gdzie

upaść łatwo choć progi nie wysokie, jedyne co daje światło

to blask, plazm zza okien, znowu staniemy pod blokiem i bd

przeklinać, bd omijać nas bokiem, żeby z nami nie zaczynać,

my to ci z marginesu, których praca sie nie ima, bd na nas

wieszać huje jak ciuchy na manekinach, wkońcu przychodzi

zima, wiatr coraz mocniej pizga, ciągle przeklinamy system

i walimy te piwska, przyszłość miała być szansą, a przyszła 

jaka przyszła, wszystko zdaje sie być piękne, chyba, że widzisz

to z bliska, każdy z nas gaśnie z czasem tak jak iskra, choć

większość ma mature, co drugi ma magistra, ławka to nasza 

przystań z daleka od obietnic, a ponoć to my jesteśmy

niebezpieczni. ja bd tam stać płonąć i patrzeć na świat, ze mną

mój bóg, moja wiara, całe miasta, chociaż kłamstwem nas karmią,

wiemy jaka jest prawda, nawet z betonu czasem róża wyrasta .