wiosna

osiemnastkowe tulipany 

jest mi zadziwiająco dobrze, w stanie rzczy w jakim się znajduję, ale odnoszę wrażenie, że mogłoby być jeszcze lepiej.

i zapewne będzie, mam nadzieję. 

gdzieś usłyszałam ostatnio, że jak się mocno w coś wierzy, to te wszytkie dziwne nieokreślone siły sprawiają, że to staję się rzeczywistością. chcę w to wierzyć. 

lubię ten stan, kiedy uśmiecham się mimowolnie do ludzi na ulicy, śmieję się do wszystkich i wszystkiego.

myślę, ba! ja to wiem, że to nie jest zasługa wyłącznie wiosny.

nie ogarniam tego, że skończyłam lat osiemnaście. 

niepojęte.

mimo, że ubrania z mojej szafy wysypują mi się za każdym razem parwie na głowę, dalej twierdzę, że ja przecież nie mam się w co ubrać! 

myślę, że czas wyjść i porobić zdjęcia. mam na to straszną ochotę.

jak to czytam, to popadam w kompleksy, że nie umiem ładnie pisać.. 

może ktoś mnie kiedyś nauczy! 

i jeszcze Piotr Rogucki - Mała 

                                                                                                       Mo.