Cisza

Przystanęłam.

Zamarłam.

Krwawa cisza nieudolnie próbuje przedrzeć się przez moją skórę

Pustka. Znikąd wołania.

W nozdrza uderza mnie silny zapach siarki

Stoję naga pośrodku drogi

Czy powinnam coś na siebie włożyć?

W zasadzie.... Jaka to różnica?

Czekam. Nasłuchuję.

Ta cisza staje się nie do zniesienia

Cisza przed burzą? Może.

Siadam, wyciągam przed siebie nogi

Na co właściwie czekam? Nie wiem.

W głowie mam tylko stek przekleństw

Cisza wydaje się trwać w nieskończoność

Wtem rozbija ją dziki krzyk

Mój krzyk.

Do kogo krzyczę? Po co krzyczę? 

Nie wiem.

Wrzask jednak nie milknie i powoli zaczyna niszczyć mi bębenki

Przestań, głupia idiotko!

Cisza.

Powoli podnoszę się i patrzę na swoje nagie stopy

Zdecydowanie powinnam coś na siebie włożyć

Dokąd szłam? Po co szłam? 

Nie wiem.

Ruszam posuwistym krokiem w stronę domu, ale czym jest dom?

Idę jednak, nogi się pode mną plączą ale nie dam im wygrać

Doczekam jutra. Jeszcze tylko dzisiaj.