.Nie wiem, nie wiem co mam robić. Jedna strona mózgu mówi mi bym to zrobiła, a druga, druga jest cicho. Nic nie mówi. I to mnie przeraża. Chcę się usamodzielnić, ale boję się, że nie dam sobie rady. Dziś mama sama zaczeła temat o Panu R. bo siedziałam w skowronkach. Powiedziała tak: " nie ważne kto zrobił, ważne kto wychowa'' a ja w szoku, jakby wiedziała, że chce jej coś powiedzieć, przecież nic jej nie mówiłam Cały czas rozmawiam z R. o tym co ma się wydarzyć - co chcemy żeby się wydarzyło. Chce, chce bardzo ułożyć sobie życie, chce być samodzielna. Wiem, że to ryzyko, że ja ryzykuję, bo nie wiem co i jak z R. czy Nam się ułoży. Ale chciałabym i on też chciałby spróbować, a może i akurat to TEN?! Właśnie nadeszła ta godzina, co miałam porozmawiać z mamą na ten temat. Dałam słowo dla R, że przynajmniej spróbuję .. Nawet nie wiecie jak się boję jej reakcji, wiem że nie będzie za tym. Ale Ona planuje mi wszystko, to ona mówi co mam robić. A ja właśnie tego nie chce. Pogodziła się z tym, że siostra jest za granicą to i pogodzi się z tym, że ja też chce się usamodzielnić, że chce akurat z R. A Ona z mężem i Filipem byłaby w Norwegii. Przecież są teraz te skype, samoloty to szybko możemy się zobaczyć. Boszzzzzzzzzzzzzzzz! Ja chce tego, ale się boję!  Chociaż wiem, że tam lepsze życie będzie miał Tomuś. Bo tutaj to co? Nic. 

eh..................................................................................................................................................................................