Whom am I in your eyes?

Zdj robione przez tatę, z zaskoczenia, co widać.

Obróbka efektem chwilowej nudy.

Dzisiejszy dzień można skwitować krótko: było ok.

16 godzin snu, zakupy z N, dłuuugi nocny spacer z psem

i wyjebana, czarna, męska (cóż ja poradzę, że wszystkie damskie są różowe... fuj!) bluza z House'a.

A dzisiejszy wieczór jeszcze krócej: wewnętrzna, czytelnicza pustka.

(rozwinięcie nieco dłuższe? dlaczego nie? film się ściąga a ja w międzyczasie porozwijam swoje umiejętności pisarskie)

Skończyłam właśnie najthebestofbooks książkę
C.C. Humphreys'a "Wład Palownik. Prawdziwa historia Drakuli"
I jest dziwnie. Kładę się spać, zaczynam czytać "Głębię ciemności" Michaela Laimo i cały czas myśle o intrygującym Vladzie III.

Mężczyźnie nazywanym Synem Diabła mającym ogromną charyzmę, wielkie plany i marzenia, niezmąconą pewność siebie i niestrudzony upór, który w głębi serca był dobry, pomimo iż dopuszczał się okrutnych zbrodni.

Mordował, bo chciał osiągnąć cel: wyższe dobro.

Wiele osób twierdziło, że jego dążenie do spokoju w kraju, ogólnego dobrobytu i wszechobecnego spokoju było utopijne.

Może i tak, jednak po trupach, na przekór wszystkim osiągnął to, czego chciał.

Nie zraził się wszechobecną krytyką, zdradą przyjaciela i wszystkich, których uważał za wiernych poddanych.

Dakula był tak silny psychicznie, że to sie nie mieści w głowie. Polubiłam go jeszcze, bo darzył miłoscia swoją Kalafat- wiernego konia.

Był człowiekiem- nie bezdusznym katem i mordercą, jak przedstawiany jest w większości książek. Uczucia wobec istot niewinnych i bezbronnych są najlepszą miarą człowieczeństwa. Syn Diabła zdał ten test.

Kurde i pomyśleć, że słynny Bram Stocker kreując postać Wampira Drakuli, całkowicie odbiega od wzorca, prototypu- króla Wołoszczyzny(dzisiejsej Transylvanii) Vlada.

Spadam bo walnełam tu jakieś streszczenie i jakoś tak dziwnie.

Śpiąca jestem.

Ave.

Żelu.