kawa niedzielna.

  Zamilkła, spojrzała w okno i znowu na mnie. Ja paliłem i patrzyłem

na to wszystko poprzez snujący się fantasmagorycznie dym palonego

papierosa.

- Jesteś mężczyzną; ja, jak widzisz, jestem kobietą. I uśmiechnęła się.

Miękko, ale nie kocio. Kobieco, ale nie zalotnie. Choć może zalotnie, ale

jakoś nieprzewrotnie. I nieznacznie. Bardzo delikatnie. Mnie - co starałem

się widzieć wszystko, każdy najmniejszy nawet szczegół mogący być mi

pomocny w kontrataku na powszechną i co dzień, i co krok nachalną

wulgarność świata - bardzo się ten uśmiech spodobał i spróbowałem

odwzajemnić się dziewczynie uśmiechem podobnym.

- Jestem kobietą - podjęła dziewczyna - i... jak by ci to powiedzieć... no,

jestem normalną kobietą.

(oby. oby było tak jak mówisz.)

jeśli samotność zaczyna się już w momencie, gdy mimo ogólnego zadowolenia z życia, człowiekowi jednak brakuje obecności drugiej persony, gdy pragniemy delikatnego dotyku i smaku ust, to muszę stwierdzić, że jestem samotny. szczęśliwy samotnik, ot co. tylko czy to się przypadkiem nie wyklucza? no właśnie.