Czas obraca w ruiny miasta...

Każdy się zmienia...? Długi spacer, dużo zadumy, jakoś się rozmowa nie klei gdy chcemy zacząć temat. Przeszłość mi ani mojemu kompanowi niespecjalnie ciśnie się na język. Szukamy miejsca do zdjęć... - Stój! Ten posterunek kolei będzie idealny. Drzwi otwarte, wchodzimy! - Jakie drzwi? - No dobra, nie czepiaj się szczegółów. Droga wolna. Idziesz? - Wygląda ciekawie, ok. Rzeczywiście, drzwi już pewnie dawno padły ofiarą złomiarzy. Przekraczamy próg, wchodzimy do zaciemnionego przedsionka zwrotnicowni. - Stary, co za smród - rzekłem - Ta, sądzę także, że naruszyliśmy czyjeś mieszkanie, skąd te materace, szmaty, butelki po alkoholu no i te dziwne przedmioty niezidentyfikowanego użytku. - Nie dziwie się jeśli to czyjeś schronienie przed deszczem i wiatrem, ale jeśli teraz by tu był już dawno dałby o sobie znać. Spokojna głowa, wchodzimy na górę do sterowni. Powoli, z uwagą stawiam krok za krokiem, schody w tragicznym stanie, cały czas przeszywa mnie wrażenie, że w moment zapadniemy się z całą konstrukcją. Mój umysł nie potrafi dowierzać jak to się jeszcze trzyma całości. Po chwili znaleźliśmy się w opustoszałej sterowni. - Dziwnie schludnie tu, nie sądzisz? - To pomieszczenie nie nadaje się do koczowania, zamarzłbyś w jedną noc, brak szyb, przeciąg, wiatr, ziąb - odpowiedziałem - Ładny widok, ale dookoła pustkowia, zniszczone hale, opuszczone zakłady. Pamiętasz czasy, gdy to jeszcze wszystko funkcjonowało? Inaczej, brudne to życie było, ale przynajmniej życie, nie widmo śmierci. - Pamiętam też Nas jako dzieci, które brodziły w tym bagnie i chłonęły cały ten syf. - Nie chciałeś z tym żyć, ale przyznaj rację, że już dla Nas za późno było, dla Ciebie, ja przecież wciąż tu siedzę. - Dziś już to wiem, ale wtedy miałem nadzieję. - To dla niej uciekłeś? - Pozwolisz, że Tobie coś wytłumaczę... (...)