Moshi, moshi?

Są takie momenty, kiedy człowiek nie jest niczego pewny. Nie wie, co czuje do ludzi go otaczających. Nie wie kto jest wrogiem, a kto przyjacielem. Nawet nie jest wrogiem, a kto przyjacielem. 
Ludzkie życie to jedna wielka zagadka. Nikt nie wie komu może zaufać, co powiedzieć, o czym porozmawiać... a i przychodzi taki czas, kiedy po prostu nie ma o czym rozmawiać. U swojego boku mam osobę, z którą bardzo lubię pomilczeć. Milczymy razem sześc dni, aby w siódmym zamienić ze sobą dwa wartościowe zdania. Znam również taką osobę, która nigdy nie zamieniła ze mną zdania na poważny temat. Zwykle nasze rozmowy to ironie i satyry. Ta osoba chyba boi się poważnych tematów, a mnie boli to, że nie potrafię do niej dotrzeć. 

Jeszcze całkiem niedawno marzyłam, aby jak najszybciej osiągnąć pełnoletność. Nie po to, aby bezkarnie stosować używki, czy żeby chodzić na imprezy... tylko po to, aby uciec od tego miasta jak najdalej. Nie lubię go i tyle. Nie widzę w tej dziurze dla siebie przyszłości. Jednak trzymają mnie tu moi przyjaciele i to dla nich byłabym gotowa tu zostać. Jednak kroczy za mną wiele pytań. Czy warto przekładać przyszłość nad swoje aspiracje? A gdy zostanę, to co dalej? Czy kumple mnie nie wystawią? Może oni też chcą wyjechać? Może wcale się mną nie przejmują? Kiedyś któreś z moich przyjaciół powiedziało, że mam miękkie serce, tylko brakuje mi twardego tyłka... boję się, że mogą to obrócic przeciwko mnie. 

Nieco zdezorientowana kroczę przez to pieprzone życie, za mną ciągle nie milion pytań bez odpowiedzi. Głównie tyczą się one przeszłości i teraźniejszości, bo to one sprawiają największy ból. Przyszłość, mnie nie interesuje... nie znam jej, wolę się łudzić, że będę w niej szczęśliwa.