Teraz przez następne 100 lat będą tu zdjęcia z Meido, a co mi tam.
fot. Grigor <3

Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
No, you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
Guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know.

doszłam do wniosku, że jestem nienormalna, upośledzona w kontaktach międzyludzkich, zaprzeczam sobie i w ogóle nie chcę trzeźwieć, bo na trzeźwo gorzej to znoszę.



chciałam się tak ładnie rozpisać, a wykrzesałam z siebie jedno kretyńskie zdanie, brawa dla mnie, moja ambicja i umiejętność ogarniania własnych myśli mnie powala, ale czemu mam się sobie dziwić, skoro przestaje mi się chcieć nawet oddychać,

a poza tym smutno tu i samotnie

ale przecież nie tęsknię.

Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic.
Jestem może bledsza,
trochę śpiąca
trochę bardziej milcząca
lecz widać można żyć bez powietrza!