Milosc jest slaboscia #7

Moje zamyslenia przerwal wchodzacy Neymar z dwoma kubkami herbaty w dloniach.

- I jak sie czujesz- spytal z troska w glosie.

-Jest w porzadku.-spojrzalam na niego i zatopilam sie w jego cudownych  brazowych oczach.Jest taki. ymmm no  taki. cudowny.

Upilam lyk herbaty.

-Bardzo ci dziekuje, ze mi pomagasz..

-Nie masz za co. Cala przyjemnosc po mojej stronie..

W myslach :I znowu ten usmiech i te oczy. Ahh.. Stop.. Carolina co ty wyprawiasz.?!! Skarcilam sama siebie w myslach.

 Neymar:

Widze ze sie chyba wstydzi co kolwiek powiedziec. Chce sie dowiedziec czegos wiecej o niej..

-Gdzie mieszkasz??

- Ja. umm.- zaczela  i zaczela uciekac wzrokiem od mnie..

-Cos nie tak?-spytalem zmartwiony..

Carolina:

O nie tylko nie to..

-No bo ja.. Aaaa. wstyd mi sie przyznac- powiedzialam i wtopilam swoj wzrok na kubku, ktory trzymalam.

-Nie masz czego.. Powiedz mi. Prosze. 

- Ja jestem z polski. Niedawno tutaj przylecialam z moja rodzina. I tak poprostu,ucieklam z tego cholernego nowego domu. Ja nie chce tutaj mieszkac. Nikogo tutaj nie znam a najwazniejsze jest to, ze musialam rozstac sie z moim klubem..-zwierzalam mu sie.

Usiadl obok mnie,odlozyl kubek i tak poprostu przytulil mnie.

- Rozumiem cie..-odparl.

-Dziekuje.-usmiechnelam sie do niego blado.. 

- Wiesz dziwie sie, ze jestes z polski a tak bardzo dobrze mowisz po portugalsku.

- Cos w tym dziwnego?-odparlam z ironia w glosie.. A po chwili dodalam :  -Zawsze lubialam ten jezyk..

- Nie wrecz przeciwnie.. Jestes bardzo ciekawa osoba.-dodal

-Hehe. dzieki ty tez pilkarzyku.. i szturchnelam go w bok.

No i bedzie jeszcze 1 czesc. (jak mi sie uda dac to cholerne zdj. :/ )komentujcie.!! :D