Chcę coś poczuc, dla pewności.

Gdy się pojawia, żałuję, że istnieje. Staram się to zwalczyc.

I znów czekam na znak, lecz już nie chce go poczuc, a zobaczyc.

Jak to człowiek nie wierzę w to czego nie widzę jeśli wydaje się to zupełnie nieprawdopodobne.

A jednak myślę...

Czy to uczucie jest znakiem, sprawdzianem, a może jest tylko fanaberią mojego wnętrza?

Więc wierzyc czy nie?

I znów myślę...

Trzeba wierzyc w to co prawdopodobne, możliwe, a nie w to co wydaje się byc psikusem spłatanym nam przez życie.

Choc i tak wciąż to czuję...

Nachodzi mnie pytanie co jest ważniejsze? Serce czy rozum?

Patrzę w lustro i widzę odpowiedź.

A jednak nie potrafię w to wierzyc. To nie prawda...

A może jednak?

Sprawdzic, spróbowac? Czy może jednak uwierzyc w to w ciemno? Albo może lepiej zlekcewazyc? Albo czekac...

Wybieram najprostsze i znów czekam na znak udając, że tak jak każdy żyję zwyczajnym życiem, nie zastanawiając się nad 'czymś więcej'... Znów wbrew swoim prawdom udaję.

Czekam...

Czekam...

Czekam...

Nie wiem tylko na co...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

They can all get fucked

just stay true to you