Oni.

Dwie najważniejsze osoby w moim życiu. Mój synek (z ktorym widuje sie dwa razy w miesiącu) i narzeczona, która nie tak dawno zerwała zaręczyny i chce sie ode mnie wyprowadzić...

Czy najważniejsze osoby w moim życiu musze mieć tak daleko?

Wybaczyłem, dałem szanse.

W zamian nie dostałem, ani jednego, ani drugiego... - teorytycznie dostałem szansę, ale gdy tylko zaczęło się układać i widziałem już jej normalny uśmiech, słyszałem że KOCHA!, widziałem już miłość w jej oczach; na nowo!

A tu z chwili na chwile, nagła zmiana.... 

Tylko stwierdzenie: zaczniemy od początku...

...Od ścian odbija się echo Twojego głosu,

ale Ciebie już tu nie ma... Serce mi krwawi...

Czuje się jakby świat mi się walił, ale musze to przetrwać bo mogę jeszcze ją odzyskać...

Wystarczy że przewrócę swoje życie do gory nogami... ale dam radę.

Szkoda, że nie chce trwać przy mnie i wspierać przy zmianach... ale ona też ma swoje sprawy...

Jest ambitniejsza, mądrzejsza i rozważniejsza ode mnie.

Co nie zmienia faktu, że serce mi pęka ilekroć odchodzi szybkim krokiem gdy próbuję ją przytulić, lub gdy zamiast "ja Ciebie też" nie słyszę nic i widzę lekko rozgniewane spojrzenie.

Wczoraj gdy odruchwo powiedziałem do niej "Kiciu" czy "Kochanie" usłyszałem "mam imię!"...

Wiem przecież, że masz imię, i jest to naprawdę piękne imię, ale wcześniej Ci to nie przeszkadzało...

Nie potrafię bez niej zasnąć, nie chce mi się jeść, ani żyć...

Najgorsze jest to, że muszę bo kocham Cię tak bardzo, że nie mogę pozwolić sobie na nic "glupiego".

Ciesze sie ze jeszcze ze mna mieszka... ale to niedlugo sie zmieni, bo już szuka mieszkania...

Nie wiem jak to przetrwać. Nie chce żyć w samotności...

Koty zostają ze mną, ona idzie sama... ;(

UMERAM

^{Nienawidzę gdy Ona mówi do mnie Sławek, jestem jej "Kotem" lub "Kochaniem" :(}