Rekordzistka w kichaniu. Ulubiona pora roku daje w kość. Ach, jak świetnie. Ubiorę sobie choinkę, taką piękną, sztuczną, kolorową. I będę się do niej cieszyć. Niech stoi do lipca. Szykujecie już swoją psychikę na święta? Mam nadzieję, że nie zjedzie się mi pół świata w jednym dniu i każdy będzie mówić " Oj, Martuniu, powinnaś zostać weterynarzem. Nie dziennikarzem." Będę się tylko głupio uśmiechać i ironicznie mówić, że wiem co jest dla mnie dobre, a co nie. Nie chciałabym krowie wsadzać ręki w dupe, za przeproszeniem. Poza tym, lepiej spełniać swoje marzenia i nie pchać się tam, gdzie Cię nie chcą. Prawda? Prawda. Tak często piekę, że to pochłania dość dużo czasu ostatnio.. Uzupełniając książkę/zeszyt z przepisami... Stwierdziłam, że czemu nie, mogłabym założyć mały interes. I tak robię sporo rzeczy na zamówienie. Mam na myśli te wszystkie ciasta. Może to byłby sposób na zarobienie większej kasy niż przy ubezpieczeniach. Ale w końcu trzeba mieć z czego zainwestować. W marzeniach wydaje się to wszystko takie piękne, kolorowe. Ale znając mnie po kilku dniach rozpłakałabym się nad w połowie rozrobionym ciastem i zaczęłabym płakać, jaka to jest beznadziejnie trudna robota. Jaka ja jestem beznadziejna i głupia, że się w to wpakowałam... Ale w sumie, trzeba próbować. Lepiej żałować, że się spróbowało niż żałować, że się nie spróbowało. Jednak każdy początek też ma swój koniec. Życie jest bardzo niesprawiedliwe. Nasuwają się tu grube rozkminy, ale wiem jedno. Trzeba jednak się cieszyć tym co się ma. Zawsze uważałam, że to bujda. Mówi się tak, żeby móżdżek był bardziej zryty. Ale tak. To jednak prawda. Jeszcze dużo się muszę nauczyć. Dużo przede mną. Nie chcę, żeby każdy dzień wyglądał tak samo. Nie chcę. Chcę walczyć o swoje. Życze sobie powodzenia.