Naprawdę nie mam do nikogo pretensji. No na przykład, że jest zima i muszę się dusić w grubej kurtce i obściskiwać się w tramwaju numer 17 w stronę Służewca, z niezwykle grubo obranymi ludźmi. Plus? Jest ciepło. Aż za bardzo. Uśmiecha mi się twarz na samą myśl o opóźnionych pociągach. Ale halo, halo. Tu już nie ma tak, że dostanę karteczkę od "przemiłej" Pani z okienka PKP, że pociąg się spóźnił, to polski, czy matematykę mam z głowy. Ale nie będę przecież pisać podania do PKP, bo szkoda tuszu. Etap mikołajkowy mamy za sobą. Specjalne życzenia do Mikołaja? Szacunek, trochę szczęścia i niech sypnie kasą, a nie śniegiem. Przez warunki na drogach nie muszę toczyć moich feli e(L)eczką. Przynajmniej instruktor odpocznie od mojego marudzenia. Ode mnie. Chciałabym wierzyć w Mikołaja, jak małe dzieci. Lepiej by mi to robiło na mózg, skoro i tak żyje się w zakłamaniu. Podobno wszystko jest dla ludzi. Ile trwa moralny kac, czy tam dołek poalkoholowy? Nie mam ochoty się z tym droczyć. To nie na moje siły. Wszystko idzie mi ociężale. Pewnie wina pogody. Tak sobie przynajmniej wmawiajmy. Usnęłabym na jakiś czas. Obudziłabym się i byłoby po prostu okej. Możliwe? I hope not. Otworzyłam czekoladę. Ułamałam kawałek. Zjadłam. I stwierdziłam, że nie mam w ogóle na nią ochoty. Pytanie brzmi, jak bardzo jest źle? Dziwne, dziwne, dziwne i jeszcze raz dziwne. Przeraża mnie fakt, że mija dzień za dniem, u mnie nic się nie zmienia, a święta coraz bliżej. Przez aurę, przez ludzi, w ogóle tego nie czuję. Gorzej. Nie chcę. Nie widzę potrzeby. Nie chcę ubierać sztucznej choinki. Nie chcę się sztucznie cieszyć i udawać, że to jest łał i coraz bliżej, i łał, bo rodzinnie, i łał mamy Wigilię, i łaaaaał. Jutro do pracy. Miło zmarnuję sobie dzień. Nie zrobię nic pożyteczego i będzie mi z tym dobrze. Jest super. Po prostu super.