Goniąc za bliskością..

Czegoś mi brak. Czegoś mi cholernie brak.

Czasem, gdy za bardzo skupiamy się na życia biegu nie dostrzegamy tego, co dzieje się dokoła. Nawet tych najdrobniejszych spraw. Tych, które poniekąd dają nam największe szczęście. Jaka jest w tym logika? Dlaczego dążymy do czegoś, co może nam dać radość, kiedy mamy to w zasięgu ręku, tuż przed sobą? Nie rozumiem..

 Czasem utracając jedną chwilę, tracimy bardzo wiele. Czasem zdarza się i tak, że tracimy to, co nadawało tempa naszemu życiu. No i pytam dlaczego, do cholery, tak jest? Czemu nie możemy czasem zatrzymać się, choć na sekundę, popatrzeć wstecz i na wprost siebie i zobaczyć. Zobaczyć, że nie trzeba gnać w pogoni za czymś, co jest wyłącznie złudzeniem?

Zobacz, już tyle razy przegapiłeś najpiękniejsze chwile w swoim życiu. No i czemu?

Nie potrafię zrozumieć, dlaczego ludzie, których tak kochamy odchodzą.. Nie rozumiem. Jaka jest w tym kolej rzeczy? Zawsze będziemy żałować. Żałować chwil, zdarzeń, które były wówczas niczym, dzisiaj najdroższym skarbem.

Dostrzegając ile przez własną głupotę tracimy, zauważamy, że cząstka po cząstce, tracimy nasze życie. Niby jedna mała chwila, a tak naprawdę szmat życia..

Chcę od tej pory pamiętać wszystkie najdrobniejsze chwile, jakie przeżyłam w życiu, by kiedyś usiąść w kabinie ciężarówki i powiedzieć: "Nie straciłam niczego, a wszystko, co posiadam to składanka przeżytych chwil". Po prostu.

Siedząc za kierownicą depnąć gaz i odjechać...

Odjechać tam, gdzie poprowadzi mnie morze dróg!

</3 są jednak chwile, których nie warto pamiętać.