Komentujcie

Klikajcie 'fajne'

piszcie jakie opisy chcielibyście zobaczyć w kolejnej notce

Jesteśmy wszystkim tym,
co się w nas wydarzyło.
Mamy w sobie setki dziur.

Boję się, że nie można mnie kochać.

Od ilu ludzi trzeba się będzie jeszcze odzwyczajać?

Nie trzeba więcej, tylko ufaj nadziei.
Nie trzeba więcej, tylko pamiętaj o nas.
Przeciw wszystkiemu, co ciągle nas dzieli.
Przeciw wszystkiemu, co chce nas pokonać.

Trzeba się nauczyć zapominać o cudzych obietnicach.

Chodź, pokażę Ci,
jak bardzo chcę byś był,
Weź sobie mnie, bo tylko Ty
i więcej nic.

Niebezpiecznie jest pokazywać ludziom ukochane miejsca,
słuchać wspólnie ulubionych piosenek,
bo gdy ludzie odchodzą,
ów rzeczy tracą bezpowrotnie piękno,
i za każdym razem,
kiedy próbujemy do nich powrócić,
wywołują masę cierpienia.

Nie pozwól,
aby wczoraj zabrało ci za dużo dzisiaj.

Za bardzo się obawiasz.
Musisz o tym zapomnieć.
Jeżeli tylko zapomnisz,
na pewno wydobrzejesz.

Właśnie to lubię w zdjęciach.
Są dowodem,
że kiedyś,
choćby przez chwilę,
wszystko układało się po naszej myśli.

Każdy z nas czegoś żałuje.
Każdy z nas w nieodpowiednim momencie powiedział kilka słów za dużo. Każdy z nas,
chociaż raz powiedział nie,
wtedy,gdy serce tak cholernie błagało o tak.
Każdy z nas wybrał niewłaściwą drogę, niewłaściwego człowieka u boku i niewłaściwe emocje.
To nic złego popełniać błędy - przecież jesteśmy tylko ludźmi.

Za dużo marzeń, jak na jedno życie.

Dobrze mnie jednak zrozum: jakaś część mnie cierpi.
Mam wrażenie, że jestem pomyłką.
Kompletną pomyłką. Istotnie, niczemu nie umiem sprostać.
Ani temu, co oferuje mi życie, ani temu, czego się ode mnie oczekuje.

Nie cierpię sytuacji,
kiedy kogoś potrzebuję.
Najbardziej nie cierpię tego,
że potrzebuję kogoś,
z kim,jak sądziłem,
już nigdy więcej nie będę rozmawiał.

Wszystkie puste obietnice, przesiąknięte manipulacją

sprawiają, że nawet ból potrafimy zadawać z gracją.