Chyba każdy wie, jakie to uczucie, gdy zawodzą najbliżsi ludzie. Najgorsze jest patrzenie na to, jak się zmieniają. Dosłownie na twoich oczach. Zaczynasz dostrzegać ich obojętność, egoizm, brak zainteresowania czymkolwiek, co nie dotyczy ich samych. Jest im wszystko jedno, czy cierpisz z ich powodu, czy z powodu ludzi, z którymi przebywają. Są ludzie, za których dałbyś sobie uciąć rękę, którym ufałeś bezgranicznie, a oni w chwili słabości, zdradzili Cię i obnażyli przed kompletnie kimś obcym. Są też ludzie, którzy świadomie, bezczelnie, fałszywie i bez mrugnięcia sprawiają, że czujesz się nagi, zawstydzony. Żałujesz, że znowu komuś zaufałeś, że wierzyłeś w niby ten szczery uśmiech, szczere słowa. To straszne jak człowiek może dojść do perfekcji w robieniu innych w chuja. Jak może spokojnie spać w nocy z tą świadomością, że ktoś jest tobą tak rozczarowany, że żałuje że cię kiedykolwiek poznał. Albo że  czuje to do ciebie więcej osób i więcej osób karci siebie za zbyt szybkie zaufanie. Jak można tak bardzo umieć rozgraniczyć mowę niewerbalną z wszystkim co myślisz i mówisz. Pokazujesz i robisz coś całkiem innego, coś tak wspaniałego i czułego, a w głowie jest ciemno i duszno. Gdyby ktoś odczytał wtedy twoje myśli... często nawet umiemy to zrobić, ale wmawiamy sobie, że intuicja myli i brniemy w to wszystko dalej, oszukując się i udając, że nie widzimy tylu znaków, tylu sprzecznych sygnałów.  Kiedy w końcu się tego nauczymy? Zanim zamkniemy wszystkie uczucia i emocje w pudła, żeby nikt więcej już tego nie zrobił.? Z każdym rozczarowaniem coś gaśnie, coś pęka, coś się zmienia. Po ilu rozczarowaniach w końcu zamkniemy się całkowicie? I co wtedy?  Będzie tylko pustka. Znieczulica, brak zaufania i lęk. Być może już nikt nas nigdy nie odblokuje. Zawsze będziemy samotni, gdzieś tam w głębi. Nawet mając partnera, śpiąc obok kogoś co noc. To strasznie smutne, tak ciężko nie tracić wiary w szczerość ludzkich uczuć...

Czy ktoś umie poradzić sobie z momentem, gdy zdajemy sobie sprawę, że to koniec tak wielu znajomości. Że już nigdy nie spojrzymy w ten sam sposób na ludzi, którzy byli kiedyś dla nas wszystkim? Przychodzi taki moment (i myślę, że on nadchodzi dopiero w momencie wchodzenia w dorosłość), gdy mieszkając nawet w tym samym miejscu, powolutku przechodzisz w totalnie nowy etap. Kiedy jesteś już odcięty od przeszłości nie tylko z twojego wyboru, ale widzisz, że inni też się już odcięli. Osoby, na które możesz naprawdę liczyć to krąg dwóch, maksymalnie trzech osób, które być może będą już zawsze. I to jedyne co jeszcze cię cieszy. Już nie czujesz, że masz przyjaciół. Wiesz, że pora na zmiany. I mimo, że boli cię to jak cholera, wiesz że już nie ma wyjścia, bo nigdy nie spojrzycie na siebie tak, jak wcześniej. 

Na uczelni zapierdol jak nigdy. Ale trzyma mnie to w pionie. Bez tego nie wiem co by było... to cudowne uczucie, gdy zależy ci tak bardzo i wiesz, że w większości wszystko możesz osiągnąć tylko i wyłącznie dzięki sobie i swojej ciężkiej pracy. To jedyna rzecz, o której rzeczywiście mogę decydować, którą mam w garści. Może dlatego studia to jedyna tak udana rzecz w moim życiu. Oprócz jeszcze paru kobiet wokół mnie. Kobiety są jednak wspaniałe. Czy to matka, przyjaciółka, czy siostra.