Tęsknię za słońcem zaglądającym do pokoju o poranku.

Tęsknię za włosami odbijającymi się na molo od gorącego powietrza.

Brakuje mi wrocławskich burz z piorunami i biegania po deszczu.

Brakuje mi pamiętnych biegów po górach.

I przypominam sobie te wydarzenia połykając kostkę czekolady.

I wciąż nie mogę uwierzyć

Że "mam" wszystko na wyciągnięcie ręki.

Że mogę dotknąć swoich dawnych marzeń.

Że nadchodzi święto siódmego czerwca.

Dzień, w którym pojawiły się pierwsze promyki nadziei.

I pamiętny dziesiąty.

Kiedy życie nabrało blasku.

I wtedy, rok temu

Wracając w środę do domu byłam pewna, że pewne decyzje

Zmienią wreszcie moje życie.

Po trzech latach oczekiwań.

I procesję Bożego Ciała rozpocznę z uśmiechem na twarzy.

I sru. Wracam do Lalki.