tak dawno to było

ehh już wtedy widać ze nie do końca szczery uśmiech

już wtedy jakiś smutek w oczach

chociaż trzeba sie przyjrzec żeby to dostrzec

a dzisiaj nawet bardziej

tylko lepiej nauczyłam sie udawać że wszystko jest w porządku

ale cięzko jest

naprawdę ciężko

tyle ludzi wokół a człowiek samotny. jak to jest. ja nie wiem. 

jeszcze tyle problemów teraz wychodzi.

kuurde

nawet takie pozorne olewanie wszystkiego wymaga wysiłku

ludzie myślą że zawsze wesoła, uśmiechnieta, często z adhd przez co nie da sie usiedzieć w miejscu. dobrze że nie wiedzą jak jest naprawde. ale by sie zdziwili.

nawet w domu nie da sie być do konca sobą bo zaraz pytania co ze mną, że dziwnie się zachowuję. czyli podsumowując bardzo rzadko jestem do końca sobą

do tego jeszcze ta dziwna tęksnota. nie wiem za czym. za miłością? zrozumieniem? czy po prostu za obecnością osoby która mnie zrozumie?

za dużo myśli teraz w mojej głowie

jakby je tak wyrzucić 

zostawić pustkę

być spokojną, bezpieczną

jak wtedy gdy leżałam w jego ramionach

szkoda też że ta dobroć którą dajemy innym w tak małym stopniu do nas wraca