:/

Tak mi jakoś smutno..

Brak mi kogoś..

Kogoś komu będę mogła w pełni zaufać, przytulić się itp..

Przyjaciół mam i to najlepszych na świecie ale brak mi takiej osoby tylko dla mnie..

Brak mi miłości :(

Czekam na kogoś wyjątkowego bo wiem, że debili znajdzie sieę 20 ale ten porządny będzie tylko jeden..

Obym miała takie szczęście jak moja mama i trafiła na tego jedynego...

Który będzie kochał mimo wszystko i przede wszystkim szanował bo to jest dla mnie teraz najważniejsze..

Czuję się samotna a tyle osób mam przy sobie..

Mam wrażenie że nikt nie widzi tego smutku w oczach..

I dobrze bo nie chce żeby ktoś się użalał nade mną..

Hmm każdy ma swoje sprawy i problemy.. Mam wrażenie że mój jest malutki ale jednak nie mogę go wyrzucić z głowy..

Nie wiem jak dalej żyć, jak dalej iść....

Droga jest coraz bardziej kręta..

Mam taką cichą nadzieję że do mojej osiemnastki coś się w moim życiu zmieni.. 

Oby na lepsze..