Sen

Widze jak we śnie...

ten niezwykły, przeźroczysty cień i jak galopujemy po bezkresnych, zielonych łąkach,

prosto w promienie zachądzącego słońca, ciepłe światło oplata nas w calości i przytula, do swej jasnej piersi.

a my w słodkiej niewiedzy, oddajemy się temu, jak nigdy szczęśliwe,

nie wiedząc ze są to nasze ostatnie chwile.

Ty, skupiona, z błyszczącym okiem, uderzając w ziemie niemym stukotem

- przeźroczystymi kopytami.

Fala czarnych włosów, przeplatanych wiatrem, zatrzymuje blade promienie słońca,

które przenikają przez nas jak wspomnienia, rychłego końca.

Gdzie jesteś? Nie martw sie- poczekam. 

I nie przestane patrzeć z nadzieją przez okno- ze sie tam pojawisz.

Widze ten cień, widze nas,

i tą prędkość i szczęscie, niczym nie zmącone.

Sen zakończył się- jak kazdy, wybiegam z krzykiem.

Piękne łąki, budzące się do zycia i ślady kopyt... na nich odbite.

Żeby było już tak jak na starym blogu... to...

wkleje też to...

Zawsze gdy spoglądałam na łąki z mojego okna,

marzyłam o tym ze kiedyś razem będziemy po nich galopować.

A teraz gdy na nie patrze widze tylko ten "przeźroczysty cień" takie rozmyte wspomnienie,

szczęsliwe wspomnienie moich marzeń...

***

Jesteśmy przeźroczyste Alfa...

Myślałam, że czas leczy te cholerne rany...