Może nam sie wydawac, że kogoś znamy, że wiemy o nim wszystko... Jednak jak sie okazuje, to tylko coś na kształt iluzji... Zawsze znajdzie sie coś, co nas zaskoczy... Zawsze pewien fakt odnoszacy sie danej osoby lub czegokolwiek związanego z jej zyciem, wydarzeniami w nim mającymi miejsce... Może nas wrecz zszokowac. Sprawic, że cała bańka jaką, podczas dotychczasowej znajomosci z tą osobą, utworzyliśmy wokól niej pryśnie... Pozostawiając po sobie jedynie chec poznania prawdy, nadzieje, że to co juz wiemy jednak nią nie jest... Lecz skąd mamy to w zasadzie wiedziec... Nie o wszystkim możemy dowiedziec sie z wywiadu środowiskowego, a osoba najbardziej zainteresowana nie udzieli nam przeciez szczerej odpowiedzi na pytania tak dla niej nie wygodne... Nie każy ma odwage stawic czoła temu co robił, by uciszyc rozmaite uczucia nim targające... Czy to samotnosc, pustka, rozgoryczenie czy chec bliskosci. To troche przykre, bo w ten sposób odbiera nam możliwosc poznania siebie takim, jakim jest... A my przecież tak bardzo chcielibyśmy wiedziec wszystko, by wiedziec na czym stąpamy... Czy to co miało miedzy nami a dana osobą miejsce i do tej pory prawo bytu... Od tak, któregoś dnia do końca nie zostanie zniszczone poprzez coś, co od wieków niszczyło wiele relacji- kłamstwo do tej pory skrywane i prawde wychodzacą na jaw.

  Zanim rozpoczniemy oceniac ludzi za ich błedy i kłamstwa... Myśle, że powinniśmy rozliczyc z nich samych siebie. Ponieważ nie trudno jest domyślec sie, że tak jak wszyscy... Coś skrywamy. Czy wiec warto tracic czas i energie na pełne rozgoryczenia i wątpliwosci rozmyślania? Moze lepiej po prostu odpuscic to, co miało miejsce w przeszłosci i przestac oglądac sie wstecz jednoczesnie rezygnując ze 'szczescia' (cokolwiek to pojecie oznacza)  teraźniejszego?