Siedze. Zbieram myśli. Potrzebuje na to troche wiecej niz kilka minut. Gdy w końcu potrafie ubrac w słowa to co czuje, nazwac każdą targającą mną emocje... Przelewam je na papier. Nie są to poezje, nie są to teksty piosenek ani forma pamietnika. To po prostu słowa złoże w jak najzgrabniejsze zdania, które mogłyby pomóc mi odetchnąc z ulga. Owszem, mogłabym sie komuś ''wygadac'' ale... Nie powiedziałabym i tak wszystkiego. Niektóre myśli są zbyt intymne, by je ktoś usłyszał. Niektóre uczucia są w nas tak bardzo zakorzenione, że przy przenoszeniu je na papier czujemy sie tak, jakby ktoś nas z czegoś odzierał... I mimo, że to własnie takiego odarcia potrzebujemy, odpoczynku od nich to... Nie ma wiec mowy, aby zdradzic je jakiejś innej istocie zyjącej nawet jeśli jej ufamy (jak nam sie wydaje) bezgranicznie. Cóż, jestem zdania, że ludziom nie wolno ufac... A na pewno nie bez reszty. Ludzie czesto postepują irracjonalnie, pod wpływem emocji. Reagują w różny sposób na zaistniałe sytuacje i tak na prawde nie jesteśmy w stanie całkowicie przewidziec ich zachowania. Dlatego też jestem zdania, że nie warto mówic wszystkiego. Nigdy nie wiadomo, kiedy dana osoba wykorzysta coś przeciwko nam... Czasami nie zdając sobie z tego sprawy. 

   A mimo to... Chyba każdy potrzebuje bliskości. Każdy potrzebuje osoby, której bedzie ''ufał'' i która przy nim bedzie nie zważywszy na to co sie stanie... Bo niektóre rzeczy (możecie wierzyc lub nie) po prostu sie dzieją. Osobiście (nie do końca) odarta z zaufania krocze sobie przez życie z garstką takich bliskich osob. Wciąż ucze sie tych relacji z nimi. Jednak w to, że zaufam im kiedykolwiek tak bezgranicznie - nie wierze.