28 #2

A piece of someone.

# 2 

Afrodyta z płaczem wybiegła z cmentarza. Kierowała się w stronę swojego domu, gdy nagle w kogoś uderzyła. Odskoczyła z wrzaskiem, a chłopak na którego wpadła starał się ją uspokoić.

- Hej, co ci jest? Pomóc ci w czymś?

- Nie! Zostaw mnie w spokoju! Wszyscy dajcie mi spokój!

Wyrwała się z ramion chłopaka i uciekła.

TYDZIEŃ PÓŹNIEJ. 

 Dziewczyna od czasu feralnego spotkania nie wychodziła z domu. Sądziła, że każdy chłopak to świnia.

Po krótkim czasie zastanowiła się co ma robić. Zrozumiała wreszcie, że nie może tak dwać sobą pomiatać i musi wziąć się w garść.

 Następnego dnia zadzwoniła do Lorena i chciała się z nim spotkać.

- Cześć kochanie.

- Loren musimy pogadać.

- Tak?

- To koniec! Nie chcę z tobą być! Nie chce nawet na ciebie patrzeć!

- Nie możesz, Afrodyto! Ja cię kocham!

Loren zaczął nachalnie przytulać się do Afrodyty.

- Odejdź! Już na zawsze! Powiedziałam ci, nie chcę cię znać!

Afrodyta wyrwała się mu i poszła do domu, szczęśliwa, że ma już to za sobą.