"You're my first call"

Postanowiłam znów wrócić do pisania bloga.

Dużo się pozmieniało.

Tinder, mój opór, Twoje starania, codzienność, troska, normalność jakiej nigdy nie doświadczyłam. I bardzo dużo Twojej miłości. Czasem to nie wystarczy Ból, pożegnanie, łzy, zawód.

Przejdzie kiedyś prawda?

I TY.

Śmiech, rozmowy, zrozumienie, ciepło i jeszcze więcej rozmów.

Wspomnienie.

Nie ma znaczenia, że usiadłeś naprzeciwko.

Bliskość, coraz więcej, powolne oswajanie siebie na wzajem.

I przypomniało mi się jak mogę się czuć.

Myślałam , że juz tak nie będzie.

Czułość, Twój zapach, drżące usta i pocałunki w których człowiek może się zatracić.

To jeszcze tak się da?

Klik, klik,klik,klik...

Złota karta do mojej głowy, hę?

Ale..jak?

Zrozumienie i mase cierpliwości, łzy, śmiech, strach

. I Twój upór, chęci by słuchać i poznawać ten cały syf...

Ale jak to?

Czuje się jakby znów pojawiło się słońce.

Jakbym znów umiała czuć jak kiedyś. Tak całą sobą.

A podobno nie lubimy się całować.

Śliwka. Bo z kimś trzeba się pomarszczyć.

" Zaopiekuje się Tobą"

Męskość jakiej bardzo dawno nie doświadczyłam, głos w którym można się zatracić.

I zapomnieć o całym świecie.

To jeszcze tak się da?

" Będę Cię budził do pracy"

Chce mi się znów żyć. Z tym całym syfem.

Nie wiem jak to się stało...

I tylko jedna osoba mnie tak przytulała. Em.

I chyba nie boje się już, że uciekniesz.

" NO TAK TO JESZCZE NIE BYŁO"

To właśnie TAK powinno wyglądać?

Dziękuję.

Poukłada się prawda?

Mój.

i moje włosy wciąż Tobą pachną...