25 październik.

zdjęcie jeszcze z wakacji.

nie pisałam tu przez pewien czas, bo nie chciałam Wam tu nudzić jak to mi źle

i smutno, nie chciałam i myślałam, że to się zmieni,

baa, byłam tego pewna, że w piątek, wczoraj bądź dziś to się zmieni,

nie pytajcie jak i dlaczego, po prostu, byłam tego pewna.

lecz jednak nie jest tak kolorowo jak tego pragnęłam.

chyba nawet jest gorzej.

cały dzień leże w moim myszkowatym łóżku

i czuję jakbym zaraz miała wybuchnąć,

takie wielkie bum, przez które nikt, oprócz mnie, by nie ucierpiał.

od orzeszków podniebienie mnie już całe boli,

w końcu ile można jeść.

cieszę się jedynie z tego, że rozpoczęłam czytać lekturę,

co mi nie przychodzi tak łatwo,

i zebrałam informację na czwartkowy konkurs.

Jeszcze tylko został mi piątkowy, fizyczny.

A no i zapewne dojdzie drugi etap z polskiego,

więc z tego też trzeba będzie się pouczyć.

tak, w szkole idzie mi bardzo dobrze, nawet lepiej

z czego jestem dumna.

rany, zasypiam z tą samą myślą, budzę się z tą samą myślą.

Co chwilę patrzę czy czasem nic mi nie przyszło na ten

idiotyczny telefon, może nie słyszałam dźwięku..

serce mi staję, gdy widzę kopertę na mini ekraniku..

jak zwykle - wiadomość z sieci.

Żyję nadzieją, że może przechodząc w tym codziennym tłumie ludzi na mieście

spotkam Cię, osobę, którą kocham z dnia na dzień coraz bardziej..

osobę, która dla mnie jest całym światem < 3

może nie rozumiecie tego wszystkiego co tu piszę,

ale ważne, że Ty rozumiesz.

brakuje mi Ciebie i myślę, że to wiesz.

płakałam ze szczęścia 17 października,

dosłownie płakałam, po tych słowach..

chciałam Ci tyle powiedzieć, podziękować,

lecz nie mogłam i nadal nie mogę..

chcę aby już to się skończyło abyś już na zawsze był przy mnie

i abym ja mogła być przy Tobie, pragnę tego.

kocham Cię.

boże..

kolejna zapłakana noc z słuchawkami w uszach, super.

a i zdjęcie dla Domyyy, prosze ; ***